İki sene önce bugün, ev halkınınsabahtan itibaren hummalı bir koşturma içinde olduğu bir ev var şuan gözümün önünde. Son kontrolleri yapan telaşlı bir anne, herşeyin yerini beğenmeyip sürekli değiştiren bir teyze, derinden olup biteni izleyenler, heyecanını belli etmek istemeyen bir baba, arkadaşına destek olmaya çalışan bir neşe böceği, çocuğu gibi sevdiği kızının mutlu günü için yollara düşmüş bir yenge, oyun arkadaşının büyüdüğünü görmeye gelen bir kuzen...
Ve bir kız... Saatler ilerledikçe heyecanı ikiye katlayan, kahveleri nasıl ikram edeceğim diye düşünen, ne olacak, nasıl olacak, nasıl bitecek diye yüzlerce soruyu aynı anda düşünen bir kız... Ama çok mutlu, heyecanlı, telaşlı, uçuyor gibi...
Sonunda çalan zil... 'Evet geldiler, tamam' diye alınan derin nefesler. Artık o dakikadan sonra ne eksikse eksik yapılacak bir şey yok diye düşünen zihinler...
Kapıdan teker teker içeri gelen davetliler. Herkeste sıcak bir tebessüm. Elindeki çiçeği kızın eline bırakıp kaçan bir çocukJ Sanki onun değil de başkasının önemli günüJ Heyecanı belli etmeme gayreti...
Sadede gelelimmmmmmm :)) |
Şimdi aynı coğrafyanın çatısı altında olmaktan çok, yuvamızın çatısı altındayız... Bir ömür boyu sürmesi dileğiyle... Ss
Sevgiler,
İ. Erdemli
allah mesud etsin , yine döktürmüşşün ayrıca , beni yazmaktan soğuttun vallaha :)
YanıtlaSilah o sessizlikler yok mu...:) bir de koyulacak yer bulunmayan eller,kollar:)
YanıtlaSilYaprak zaten benim resmime bi bak sürekli kolumu çimdikliyorum daralmaktan :) Şaka gibi 2 sene oldu...
YanıtlaSilServetttt deli olma ya hem teşvik edip hem de nasıl baltalarım seni :)
YanıtlaSil